خداوند می فرماید:"آنان که از آن چیزی که ما رزق و روزی شان کردیم، انفاق می کنند". بعد از تقوای عملی و تقوای اعتقادی، نوبت تقوای مالی است. پاک بودن مال انسان نیز از تقوای متقیان است. آن کسی می تواند به تقوا و فلاح برسد که انفاق کند و روحش چنان تطهیری می شود که قرآن را درک می کند. این مساله چونان اهمیت دارد که احادیث زیادی وارد شده که اگر مردم می دانستند که چقدر خشنودی خداوند عائد آنها می شود هیچ وقت دست سائلی را رد نمی کردند. و این ارزش بدان دلیل است که سنگین ترین مرض که شح و بخل درونی است درمان می شود. در ضمن این مال باید از دارائی حلال باشد مثلا خمس و زکات داده شده باشد. از راه درستی بدست آمده باشد.

این بخل درونی رفته رفته در انسان زیاد می شود چنان که اگر همیشه در حال ترمیم این مرض نباشیم به چنان بخلی تبدیل می شود که در عاقبت انسان باعث ضلالت می شود. همه ی رذایل مثل بخل اینگونه اند.

انفاق از علم و مال و وقت و عمر و طعام (که آن را اطعام گویند) و حتی اجزایی که بعد از مرگ به دیگری می توانی اهدا کنی. هر چه از علم انفاق کنی زیاد هم می شود، پس به همان صورت است فرمایش خداوند متعال در قرآن که انفاق و بخشش را به 7 برابر و آنوقت به 100 برابر و آنوقت به دو برابر و در نهایت به قدری که خودش می داند و برای ما قابل شمارش نیست زیاد می کند.

در سوره ی یاسین کسانی که نمی خواستند انفاق کنند اینگونه توجیه می کردند که اینها که خدا نخواسته و به ایشان نداده ما هم نمی دهیم. چون اگر خدا می خواست عطایشان می کرد و اگر بخواهد الان غنی شان می کند. اما اینها خلط معنا کرده اند. زیرا خداوند خود در حدیث قدسی فرموده که به بعضی کم دادم به بعضی زیاد که آنها را امتحان کنم. سوره فجر می قرماید بعضی برداشت شان از این مطلب این است که اونی که داراست و غنی است به لحاظ مادی خدا تکریمش کرده و برداشت بعضی راجع به فقیر هم این است که خدا او را تحقیر کرده است. نخیر این برداشت ها غلط است چه رنگ پوست چه آفریقایی بودن و تاسمانی بودن چه مال و منال زیاد داشتن یا کم داشتن چه زیبایی ظاهری بهره مند بودن یا نبودن هیچکدام دلیلی نیست برای انیکه کسی بگوید خدا مرا یا دیگری را سیاه آفرید یا فقیر پس تحقیر کرد یا سفید پوست و پولدار و زیبا آفرید پس مرا تکریم کرده است و اینها، هیچ کدام استدلال درستی نیست و ملاک همانطور که همه می دانند، تقوای الهی است.